Ռուսաստանը և ԱՄՆ-ը նախնական որոշում են կայացրել խորհրդակցությունները Ստամբուլից տեղափոխել իրենց մայրաքաղաքներ, բանակցությունների նոր փուլը տեղի կունենա «շատ մոտ ապագայում՝ Մոսկվայում՝ տեղեկացրել է ՌԴ դեսպան Ալեքսանդր Դարչիևը։ «Ռուս-ամերիկյան հարաբերությունների վերականգնման գործընթացը դանդաղում է ոչ միայն Սպիտակ տան հակառակորդների կողմից՝ ի դեմս «խորքային պետության», այլև Կոնգրեսի «բազեների», որտեղ ձևավորվել է կայուն հակառուսական լոբբի»,- ընդգծել է դեսպանը:               
 

Ինչ էլ որ լինի, հայերի երկիրն ու ազգը կմնան... Ջ. ԲԱՅՐՈՆ

Ինչ էլ որ լինի,  հայերի երկիրն ու ազգը կմնան... Ջ. ԲԱՅՐՈՆ
21.04.2017 | 00:04

...Հուսա՞մ, որ մի օր իսպառ խաթարված
Բուն էությունն իմ կգտնի իրեն։
Պիտի երևա՞ թշվառացյալիս
Տաղավարն ավեր վերստին կանգուն...

Գրիգոր Նարեկացու այս հարցերը 20-րդ դարասկզբի եղերական օրերին ծառացել էին նաև մեծն Կոմիտասի և առհասարակ, հայ ժողովրդի առջև։ Բնաջնջման եզրին էր ոչ միայն հայ դարավոր մշակույթը, այլև այն կրող համայն ժողովրդի գոյությունը։ Եթե Անդրանիկ Զորավարը, նրա զինակիցները քրդերից ոսկով գնում էին հայ որբացած մանուկներին, որ ապագա Հայաստանի համար «շիթիլ» անեին, եթե Դեր Զորի շիկացած ավազի վրա մայրը գրում ու որդուն էր ժառանգում Մեսրոպյան այբուբենը, ապա Կոմիտասը նույն խնամքով հավաքում էր ժողովրդի որբացած երգերն ու ցիրուցան եղած բեկորները։ Եթե անապատի անողոք քամին բազմիցս ջանում էր ջնջել ավազի վրայի տառերը, ապա Կոմիտասի գրի առած երգերը դիմակայում էին ժամանակի փոթորկումներին։ Եվ կենաց ու մահու այդ պայքարում հաղթեցին լույսը, գեղեցիկը, հավերժը։ Այն, որ աշխարհակործան պատերազմի օրերին Կոմիտասը փրկում էր հայոց երգը և հիմնադրում հայ կոմպոզիտորական դպրոցը, վկայում է, որ Կոմիտասը ներքուստ վստահ էր, որ հայ ժողովուրդը կհարատևի։ Եվ հանուն իր առաքելության Կոմիտասը ստիպված եղավ իսպառ խմել քացախով լի այն թասը, որն ընդունեց «անօրինաց ձեռանէ»։


Եվ ի պատասխան դրա, նա աշխարհին տվեց քաղցրահունչ երաժշտություն։Անցել են ժամանակներ, և ինչպես Պարույր Սևակն է ասում.


Նորից երգում-մորմոքում է
աստվածային Կոմիտասը
Կախարդում է ու մոգում է
աստվածային Կոմիտասը,
Ամենամե՛ծ դու նահատակ,
ամենահա՛յր, ամենահա՛յ,
Գինու կարասն` ուրիշներին,
մեզ հերիք է քո մի թասը։


Այսօր աշխարհը տեսնում է, թե ինչպես վաղեմի «շիթիլները» վերաճել են բարձրուղեշ ծառերի։ Իսկ Կոմիտասի երգերը, նրանց հնչերանգները ոսկեթելի պես զարդարում են Ա. Խաչատրյանի, Է. Հովհաննիսյանի, Է. Միրզոյանի, Տ. Մանսուրյանի և այլոց հնչյունային աշխարհները։ Եվ այն հարցին, թե «կտեսնե՞մ արդյոք իմ բյուրակործան ջարդված անոթս վերանորոգված», հայ ժողովուրդը պատասխանում է նույն Գրիգոր Նարեկացու խոսքերով.


Կործանվածս` ահա կանգուն եմ նորեն,
Թշվառս` հաղթող,
Մոլորվածս` ուղղված դարձին կենարար...
Վերափոխվածս անամոք`
դեպի դեղն անմահարար...


Դանիել ԵՐԱԺԻՇՏ

Դիտվել է՝ 21535

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ